Dik ingeduffeld in mijn winterjas fiets ik door de mistige ochtendkou naar mijn bureau. Ik blaas witte wolken damp langs mijn sjaal de lucht in. Zigzaggend langs doodseskaders van moeders in monovolumes en dure jeeps die hun lading kindervlees komen lossen aan de schoolpoort rijd ik door de koude ochtend. Op een lap grond langs het fietspad staat een man de grond om te spitten. Met verbeten kracht stampt hij zijn spade in de harde grond en draait plaggen donkere aarde om. Af en toe rust hij even uit en kijkt onderzoekend naar de lucht. Er zit sneeuw in de grijze wolken. Boven ons vliegt een kraai met trage vleugelslagen naar het Noorden. Ik knik naar de spitter en fiets verder naar het Zuiden van de stad. Langzaam klaart de hemel op en komen de buitenwijken tot leven. Bestelwagens met grote groene logo’s spuwen legers tuinmannen uit in de statige villawijken. Met lawaaierige stofzuigers blazen ze de laatste bladeren samen of knippen keurig de hagen bij. Boven de autostrade kijk ik even naar het voorbijrazende verkeer. Onder mij stromen auto’s in evenredige hoeveelheden beide richtingen uit. Kleine gestresseerde mensjes in hun autootje op weg naar kantoor. Boven mij hoor ik de krassige roep van kraaien. In grote groepen vliegen ze vanuit het Kennedybos alle richtingen uit.

Hoog Kortrijk lijkt wel het verzamelpunt van alle kraaien van de provincie en omstreken. Elke ochtend vliegen troepen kraaien vanuit het bos over wegen en velden. Als gevederde zwarte herauten van de nacht verspreiden ze zich over het land. Eerst in grote groepen. Daarna splitsen kleinere groepen zich af tot ze zich in kleine squadrons ergens neerstrijken in een park of op een open veld. Een stuk of vijf a tien kraaien die samen de wacht optrekken in hun territorium. Nog bevreemdender is het om ze weer te zien samenkomen als de zon daalt. Bij de eerste tekenen van duisternis verschijnen plotsklaps van alle kanten aanzwellende groepen kraaien.


Boven het Kennedybos verzamelen ze om samen de nacht door te brengen in de hoge toppen van de kale bomen. Ik gok dat er zeker vier a vijfhonderd zwarte vogels luid krassend door schemering zwermen. Een wilde paringsdans van begrafenisvogels. Een nare plek als je niet kan genieten van akelige vogels die luidkeels hun hernieuwde samenzijn vieren. Een paar weken geleden lag er een dood konijn op het fietspad. Over de doodsoorzaak ga ik hier geen uitspraken doen, maar toen ik ’s avonds bij het naar huis fietsen weer langs die plek kwam, was het konijn al deskundig verwerkt tot een leeg pelsje en wat botjes. Tijdens de volgende dagen werd ook die vacht steeds dunner. Toen verdwenen er flarden uit en tenslotte lagen er enkel nog wat verspreide botjes en een staartje. Er zijn volijker plekken om op een winteravond te kijken naar de kleurige zonsondergang.

Precies op diezelfde plaats bouwt de stad momenteel het nieuwe ziekenhuis. Qua Feng Shui kan dat wel tellen denk ik zo. Beeld je in dat je daar bent voor een stevige operatie. Terwijl je in de klinisch saaie wachtkamer wacht op de dokter zie je door het venster een groep kraaien onheilspellend rondzwermen boven de operatiekamer. En we spreken hier niet over een verloren gevlogen gezinnetje van vijf kraaien maar over een hemelverduisterende bende van een paar honderd beesten. Wild fladderend vechten ze voor een goed plekje om zich als eerste te goed te doen aan de resten van een ziekenhuisongelukje. Hun kleine oogjes priemen als vurige vlammen uit de verte. Met X-Ray ogen scannen ze je ingewanden voor malse hapjes en sappige reepjes. In haar ziekenbed hoort een oud vrouwtje het hese geschreeuw van honderden kraaien. Op het dak weerklinkt het weerzinwekkende getrippel van honderden hongerige pootjes. Alfred Hitchcock glimlacht in zijn graf.





-- --